Avontuur 2

Hallo Lieve vrienden
Het is een hele tijd geleden dat ik wat heb laten horen, dit heeft zo zn redenen! Er is veel gebeurt en veranderd in de afgelopen periode. Ik zal het allemaal vertellen haha maar ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen! Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, ik zit op dit moment in Kenia, Nairobi. We hebben met zn allen gisteren het project in Mogadishu moeten verlaten. De organisatie waar ik voor werk, is een kleine organisatie en het project in Mogadishu is uitgegroeid tot een ontzettend groot en succesvol project. We zijn de enigste europeanen die met onze witte kop samen met de somaliers hier in somalie werken. Er is verder niemand die dit aandurft en ik kann het me ook goed voorstellen het is pittig en niet altijd zonder risico. De meesten organisaties werken vanuit nairobi, dit gaat dan voornamelijk om aansturen en geld bezorgen. Omdat wij met onze witte neus hier zitten hebben we het compound en veelsecurity nodig,, dit kost geld en dit kost veel geld, maar zonder kun je niet. Nu zijn er wat financiele problemen, de verdeling van het ontwikkelingshulpgeld verloopt naar mijn inziens niet eerlijk, de grote organisaties krijgen natuurlijk een heleboel omdat ze bekend zijn en goed aangeschreven staan en de kleine organisaties krijgen een stuk minder. Dit is precies ons probleem, en dit zou betekenen dat we de medicatie voor de kinderen, het loon van alle staff, andere voorzieningen niet meer kunnen betalen. Er moet dus bezuinigt worden, en het eerlijkste is om te bezuinigen op de kostenpost die het minst te maken heeft met het helpen van de kinderen, juist je voelt m aankomen ons compound en de security. Dit is natuurlijk voor ons niet mogelijk om dan nog in Mogadishu te werken. Het heeft een aantal dagen geduurd voordat de beslissing gevallen is maar uiteindelijk toch de knoop doorgehakt. Wij als team wisten al langer dat we zouden vertrekken maar we mochten niks zeggen hierover voor onze veiligheid (in een land waar niks is over bezuinigen praten, is eigenlijk onmogelijk zolang je er zelf bent, te gevaarlijk). De laatste dagen waren dan ook ontzettend zwaar, ik heb met buikpijn in het ziekenhuis rondgelopen als een idioot nog allemaal anatomie en praktijk lessen gegeven, dat is het enige wat je kunt, zoveel mogelijk kennis overbrengen. Ook heeft de staff me zeker weten verwenst want ik liep alleen maar te controleren commanderen en delegeren ´doe dit´, dat moet zo, denk aan dit etc. Maar naar mijn idee was dit de einige manier om ze te helpen, ik zou snel wegzijn en dan moesten ze het ook alleen doen. Vooral mijn headnurse heb ik acter de veren gezeten haha. Mijn headnurse, miss Hawa, is echt een moederfiguur, een heel klein lief ouder vrouwtje. Maar ze is eigenlijk te lief en te chaotisch om hoofd te zijn. De andere collegas liepen vaak over haar heen, hoefden maar te zeggen mijn kind is ziek en miss Hawa zei; ga maar naar huis dan. Vervolgens natuurlijk weer niemand op de afdeling en stond ze zichzelf uit de naad te werken. Ik heb veel gesprekjes met haar gevoerd en haar uitgelegd dat ze de touwtjes in handen moet nehmen, een beetje zoals ik dat ook deed. En heb haar aan de hand paar dagen meegenomen. Het was voor het team effe wennen maar je zag miss Hawa groeien en meer respect krijgen. Natuurlijk had ze die witte heks wel achter zich staan om te ondersteunen. Maar ze kreeg het strenge steeds meer onder de knie. Vaak heb ik met haar dan na een werkdag een somalische thee gedronken (heel vies ahhahaha, en altij diarree daarna maar goed) en haar gezegd dat ik trots op haar ben etc etc, belonen veren in de kont duwen helpt enorm. Maar ze had het ook echt verdiend! De diretrice van het ziekenhuis (ook dit hoort zich weer heel europees aan maar stelt niks voor haha) was uiteraar dop de hoofte van ons vertrek net zoals de security chef maar heeft het spel zolang meegespeeld. Dinsdagochtend was het zo ver om de staff van heel het ziekenhuis mede te delen dat we woensdagochtend Mogadishu zouden verlaten. Iedereen wird opgetrommeld in de meetingroom en onze projectleider deed het woord. Er wird uitgelegd waarom we moeten gaan en dat we vanuit Nairobi gaan proberen de gelduitdelers (UN) ervan te overtuigen dat ook deze organisatie ertoe doet! En dan hopelijk over 2 a 3 maanden terug kunnen komen. Ook dit is een beetje gelogen, iig voor het team zoals het nu is, ik zal niet over 2 maanden terug gaan naar Mogadishu, als er al iemand teruggaat is het een nieuw gezicht maar ik betwijfel dit zeer. Dit kun je natuurlijk ook niet zeggen dan word het allemaal te heet. Dus zo is het naar de werklui overgebracht. Ik zat naast mijn headnurse en ze keek me aan met zulke zielige ogen, zo van ja maar hoe moet ik dat dan zonder jou doen!!?? Ze zei ook meteen: please come back as soon as possible. Nou bam ik was weg vanaf toen begon deze witte sukkel natuurlijk te zumpen en is ook eigenlijk niet meer opgehouden haha! Nadat onze projectleider het woord had gedaan stond mn lievelingsdokter dr Omar op en begon spontaan een speech. Hij vertelde dat bijna alle doktoren en verpleegkundige tijdens de oorlog vrijwillig in het zhuis hebben gewerkt om de kinderen te helpen en dat we nu loon krijgen is een luxe, we hebben het vroeger zonder loon gedaan dus dat kunnen we nu ook!!! Als dit betekent dat we verder kunnen werken met Cap Anamur. Na deze speech volgde er weer een andere speech, zelfs de poetsvrouwen waren enorm gemotiveerd ineens. Iedereen bedankte cap anamur en sprak alle werknemers aan om vooral zo hard mogelijk en eerlijk door te werken en er voor de kinderen te zijn waar het uiteindelijk om gaat. Deze reacties allemaal waren echt super mooi om te horen. Echt de mensen stonden op en begonnen te klappen en met de vuisten in de lucht zo van: We kunnen het!! Het was erg indrukwekkend en ik had een steen in mn maag. Ik kon die dag niet meer werken haha, we zijn op alle afdelingen nog bye bye gaan zeggen en dan terug naar het compound om alle spullen in te pakken. Op mijn afdeling zeiden ze overigens niet bye bye maar dikke doei want dat had ik ze geleerd haha yis! Overigens ook mooi om te merken was dat hoe boos en irritant ik soms geweest moet zijn op mn afdeling, allemaal hongen ze aan me en zeiden alleen maar je moet terugkomen over 2 maanden. De artsen op mijn afdeling waren er ook beetje vanaf en het stomme is met alle mannnelijke collegas je kunt ze niet even knuffelen. Sta je een beetje voor ze met een zumpgezich ja euh hoie dat is heel dom. Zelfs moeders moesten allemaal een hand en kwamen dankjewel zeggen. Tijdens het inpakken in het compound heeft miss Hawa 3x gebeld germ. Zomaar en ze wilde me zeggen dat ze de staf gecontroleerd had en dat ze hun werk goed hadden gedaan, just like u teach us. Ja hoor weg was ik weer gedverderrie, voelt alsof we ze in de steek laten maar het is niet anders. Ik hoop dat ze het zonder ons redden, maar ik heb maar 2 maanden de tijd gehad en ik ben bang dat dit te kort is geweest.
De vlucht aar Nairobi was lang, terwijl het maar 1,5 uurtje vliegen is. Een vlucht vanuit Somalie word natuurlijk niet vertrouwd dus tussenstop word gemaakt en daar moet alles het vliegtuig uit, met explosiefhonden word alles gecontroleerd en dan weer alles en iedereen erin en verder. Maar eenmaal geland in nairobi vielen mn onderbroek uit!!! Ik heb de afgelopen maanden echt terug in de tijd gezeten!!! En vooral ook niet in Afrika. Somalie heeft niks met Afrika te maken, het is echt arabisch. Dit is pas Afrika. Op het vliegveld zag je mensen zonder hoofddoek en ook blanke mensen, die heb ik volgensmij aangestaard zoals ik in mogadishu aangestaard werd. Ik heb me over alles verbaasd en het eerst wat we gedaan hebben op het vliegveld is een bier gedronken haha! Buiten het vliegdveld kun je gewoon rondlopen, zonder securitys, het is er schoon, er staan huizen, autos rijden netjes, stoplichten, etc... ik was echt onder de indruk en in het begin ook ef beetje bang ofzo hahaa ik vond iedereen die dicht bij me in de buurt kwam verdacht en bij iedere pang die ik hoorde dacht ik shit er word weer geschoten. Had niet verwacht dat ik zo snel aan zon oorlogsgebied zou wennen. Raar is het hier in de supermarkt een regal vol met verschillende soorten chips, belachelijk eigenlijk haha, en de dag ervoor zat ik nog naar ondervoedde kinderen te kijken HUH. Ik heb ook ef een rondje gemaakt in de supermarkt, niks gekocht verder maar gewoon kijken heerlijk haha. Savonds zijn we duchtig gaan uiteten met opnieuw BIER, veel was overigens niet nodig, NADORST nu.
Dan nu wat is het plan voor de komende tijd. Ik zal dinsdag naar een nieuw project vliegen, namelijk OEGANDA!! Ik ben nu ook wel zover dat ik me hierop kann verheugen. Wat ik daar precies ga doen of zal aantreffen geen idee! Avontuur 2 zullen we maar zeggen. Tot die tijd mogen we hier in nairobi genieten van de luxe en ik zal waarschijnlijk wel een safari ofzoiets gaan doen, nu ik toch hier ben!! Ons team word gesplitst wat ik jammer vind we kunnen het goed met elkaar vinden, dus nu doen we dan ook nog maar veel samen, vannacht met zn 3e in 1 bed geslapen haha! Ik hou jullie uiteraard weer op de hoogte dit keer vanuit Oeganda! Hoe is het bij jullie ondertussen allemaal???!!! Heel veel groeten vanuit Nairobi en tot snel