This Is Africa2

Hier leef je echt met de dorpelingen, eet hun eten, staat met ze op en gaat met ze naar bed. Wifi is er niet, sporadish werkt het internet (zoals nu). Het eten is een stuk eentoniger dan in somalie maar ik vind het prima er is maar 1 gerecht dat ik echt niet wegkrijg, daar moet ik echt van kokhalzen voor de rest eet ik alles mee, geen idee vaak wat het is, niet nadenken gewoon etenIk heb brood gebakken, eerste keer was het net kauwgum maar het begint ergens op te lijken nu. De dorpelingen zijn ontzettend nieuwsgierig en benieuwd naar je, maar heel vriendelijk en open. De mensen zijn erg gelovig ik krijg 986234 god bless yous iedere dag en er is een kerkje in het dorpje dat dagelijks bezocht word, ook hier word gezongen en gedanst echt geweldig! Bij het dorpje zijn 2 scholen een jongens en meisjes school wat ook erg gaaf is om te zien. Alle kindjes met hun kleurrijke uniformen, je hoort ze vaak hardop met zn allen woorden opnoemen prachtig om te zien. Na school word er volop voetbal of netbal (soort basketball) gespeeld waar ik uiteraard aan mee moet doen! Als ik buiten rond loop heb ik zonder te overdrijven 30 kinderen om me heen die me nalopen aanwijzen voor me knielen etc.. Soms ben ik ze wel ef moe, ik was hier op het patio in de hangmat in slaap gevallen (natuurlijk met mond open en kwijl en al) word je wakker staan er 10 kinderen om je heen je aan te kijken als een walvis, ha meiden. En echt bloedserieus die kunnen een kwartier gewoon staan en je aangapen. Somalische mensen hebben een andere mentaliteit, ze zijn een stuk geslotener en zoals ik al gezegd heb zelfs een tikkeltje arrogant wat komt die witte hier doen wij kunnen het goed zelf. Dat is hier totaal niet, ze zijn geweldig blij en dankbaar dat je er bent en enorm open, knuffelen meteen en je krijgt eten van ze en wat er ook gebeurt altijd lachen. Bij het dorpje is een klein health center, het is echt klein tegenover het ziekenhuis in mogadishu, maar het is erg aandoenlijk. Er is een kinderafdeling (32 bedden), een volwassen afdeling (40 bedden), maternity afdeling waar bevalling gedaan worden, geen keizersnedes alleen normale bevallingen, als er een spoedkeizersnee is hebben ze een ambulance die de patient dan naar het dichtsbijzijnde stadje, Soroti, brengt waar een echt ziekenhuis is. Ze hebben een eigen lab, heel beknopt Hb, malaria, HIV, urine en sputumtest. Rontgen is er niet en alle lab word met de hand gedaan geen apparaat of niks komt er aan te pas. Een kleine apotheek is er met dezelfde beknopte medicatie voorraad als in mogadishu, wat antibioticas, pijnmedicatie etc. Er is een klein hokje waar wondzorg wordt toegepast en een OPD (outpatient department) waar de patienten van heinde en verre naartoe komen gelopen (met een pot water op de kop, wat ik ook probeer steeds) omdat ze of hun kinderen een klacht hebben. In deze OPD zit ook een HIV AIDS centrum waar 2x in de week mensen en kinderen met HIV naartoe komen en zo worden gevolgd en begeleid. Ook wordt counseling toegepast, voorlichting gegeven over hoe HIV besmetting te voorkomen. Artsen zijn erniet in het health centrum, wel 2 clinical officers (vergelijk ze met physician assistents) deze doen sochtends de visite en werken daarna in OPD. Iedere afdeling heeft opgeleide nurses en er lopen ook wat studenten mee die aan het leren zijn voor nurse. De nurses zijn aanwezig op de afdeling (niet ineens weg zoals in mogadishu), doen hun werk (op afrikanische wijze heeeeeeeeeeeeel langzaam) en leren de studenten ook nog vanalles. Kortom dit project heeft niks meer met noodhulp te maken, er is structuur, logica, en ze kunnen hun eigen boontjes doppen. Ik was erg onder de indruk hiervan wat een verschil met somalie!! Kinderen worden hier gevaccineerd zoals het hoort, measles en malnutrition komt niet voor!! De kinderen zijn hier allemaal zooo vet hahaha! In het begin dacht ik geen idee wat ik hier moet doen, hoe kan ik de mensen hier helpen. Maar na dag 1 merkte ik al snel dat de structuur en logistiek perfect klopt maar dat er medisch hier en daar nog behoorlijk wat schort. De clinical officers behandelen symptomen maar vragen zich geen moment af wat de oorzaak kan zijn, wat de ziekte is. Ze geven rustig 4 dagen achter elkaar een bloedtransfusie, alsje dan vraagt goh waar blijft dat bloed toch eigenlijk, kijken ze je aan alsof je een hele domme vraag stelt.