up-date 3

Lieve vrienden
Weer tijd voor een up-date dacht ik zo! Is alweer een tijdje geleden. Nog altijd kan ik niet anders zeggen dan dat het me goed gaat. Op de afdeling heb ik mijn rol ondertussen gevonden en zo langzaam krijg ik links en rechts ook wat taken erbij. Langzaamaan word ik op de afdeling een beetje supervisor en trek ik me in het werken steeds meer terug. Uiteindelijk moeten ze het ook alleen doen als wij er niet meer zijn. Het is voor mij erg moeilijk om dit te doen, iedereen die mij in mn werk kent zal zich dit kunnen voorstellen. Ik ben vrij perfectionistisch en rap in mn werk (ja hahahaha voor sommigen zal dit raar klinken ja), en hier in Mogadishu is het bij lange na niet perfect en alles behalve maar dan ook alles behalve snel!!! Soms is het veel makkelijker en sneller als ik het allemaal zelf doe (bij zeer zieke kinderen doe ik dit dan ook wel) maar ze leren er weinig van. Dus van s ochtends tot het einde van mijn dienst ben ik de structuur die ik probeer bij te brengen aan het controleren en bijsturen. Helikopterview zoals we dat ook weleens noemen. Sommige zaken zoals patientenverdeling (vooral op een isolatie afdeling) zijn voor ons zo vanzelfsprekend, en ik heb dat dan ook op dag1 ingevoerd, maar toch nog iedere dag moet ik dit controleren en soms iemand die voor de TB-kindjes verantwoordelijk is aan zn oren uit de mazelen kamer trekken. Belangrijk hierbij is dat je steeds weer uitlegd waarom ik dit doe, en wat het belang hiervan is. Soms speel je echt juf en hoor ik mezelf zeggen: Waarom denk je nu dat ik je op je kop geef??? Dan kijken ze je als een walvis aan, dan kun je toch echt alleen maar lachen. Om dit verantwoordelijkheidsgevoel te vergroten ben ik begonnen met het geven van teachings, ieder week kies ik een onderwerp uit en geef hier een 30 minuten les over. De eerste les ging uiteraard over infectieziekten, wat zijn dit, welke soorten hebben we? Hoe gaan we hiermee om? Tijdens zo’n teaching ben je echt een kleuterleidster, je moet hier echt consequent en streng zijn, nog iets wat totaal niet in mijn aard ligt, telefoons uit, regelmatig roep je OPLETTEN! (FERI FERI! in somalisch). Met mij kun je meestal wel alle kanten op en ik zeg niet snel nee, maar dit gaat met het Somalische volk dus totaal niet, geef ze een vinger en ze nemen beide armen. In mijn eerste weken heb ik dit ervaren. Die hebben al gauw gedacht aah bij die Renee kunnen we alles maken dus in een mum van tijd waren ze allemaal verdwenen en stond ik alleen op de afdeling!! Echt zo gaat dat hier, de een was een ijsje gaan kopen de ander moest hier iets de ander daar, ze kwamen alleen allemaal niet meer terug dus sta je daar. Hmmm wat doe ik nu, ik vond het in mezelf best grappig ineens iedereen verschwunden maar ja in de praktijk gaat het zo natuurlijk niet. Alweer 0 verantwoordelijkheidsgevoel die klunzen hier. Ik moest even gauw een plannetje bedenken hoe dit te fixen en ze voor eens en altijd duidelijk te maken dat dit niet de bedoeling kan zijn. Ik heb me fijn op een kapotte stoel gezet en ben gaan wachten tot er iemand terug kwam. Mijn headnurse Hawa was de klos die kwam als eerste terug op de afdeling, ik zeg zo nu ga jij iedereen bellen dat ze terugkomen. Zo gezegd zo gedaan, uiteraard duurt dat dan nog een uur maar uiteindelijk waren ze er allemaal. Ik heb er een teambespreking van gemaakt met heel de staff, inclusief de artsen en poetsvrouwen en ben heeeeel (nep)boos geworden en uiteindelijk afgetaaid (het was pas 2 uur) maar heb ze de sores zelf laten opknappen. Om 17u gaan we normal gesproken pas terug naar huis dus ik heb me van 2 tot 5 in het office van het ziekenhuis verstopt hahaha. De volgende dag was ik natuurlijk erg benieuwd hoe er op mijn komst gereageerd werd. Die kupkes van de mensen toen ik op de afdeling kwam echt zo van: is ze nog boos of niet?? Maar het had gewerkt de kamers waren verdeeld oonder het personeel, de controles waren al gedaan. Yes mijn plan had gewerkt en nu dus op deze koers verder varen. Structuur structuur en nog eens structuur bij brengen en verantwoordelijkheidsgevoel creeren met behulp van deze teachings is mijn grootste bezigheid. Deze week hebben we Fever week. De kinderen hier hebben veel hoge koorts, en met kleine simple handelingen kun je zelf als verpleegkundige al veel aan deze koorts doen. Er wordt bijvoorbeeld koorts gemeten, is deze hoog dan zeggen ze, Call the doctor, en armen weer over elkaar. Ik prober ze te leren dat wij de dokters niet altijd meteen nodig hebben maar dat juist de dokter de verpleegkundige nodig heeft! Klinische blik moeten ze ook nog leren, het gebeurt weleens dat ik door de nurse bij een kind geroepen word en dat kind ligt daar dan al zo goed als dood, ze zitten er dan heel droog bij, ook de moeder. Ze zien het niet ofzo!?? Tijdens een teaching komt dan oko voornamelijk het onderzoeken van een kind aan de orde, wat kan ik allemaal aan een kindje zien? Het is mooi om te zien dat ze heel graag willen leren, ze schrijven alles op, denken mee en de een is nog enthousiaster dan de ander. Alleen deze theoretische lessen om te zetten naar de praktijk is erg moeilijk, je moet ze echt aan de hand meenemen naar de patient en samen met ze de handelingen doen. Als ze dan resultaat zien, het kinds conditie verbeterd, zonder dat ze de dokter hebben te hoeven raadplegen, steek ik ze natuurlijk 10973 veren in de kont! Belonen helpt enorm, als ze een dag goed gewerkt heb stuur ik iemand de markt op om ijs voor ons te halen. Dat vinden ze geweldig, maar toch moet je dan niet te vroeg juichen dat het een dag goed gaat betekent niet automatisch dat het kwartje gevallen is en je de touwtjes kunt laten vieren nee de dag erna kan alles weer heel rampzalig verlopen hahahahaha.
De 2 artsen van mijn afdeling hebben uiteraard ook begeleiding en sturing nodig net zoals de verpleegkundigen. Verantwoordelijkheidsgevoel hebben de artsen wel in tegendeel met de verpleegkundigen, alleen als ze aanwezig zijn op de afdeling! Hahaha die komen vaak pas om 12uur aankakken, en als je dan kindjes hebt die het slecht gaat kun je het allemaal zelf opknappen, dit is wel te doen want zoveel interventiemogelijkheden zijn er hier niet maar ook dit is weer niet de bedoeling, als ik weg ben moeten ze het ook alleen doen. Als de artsen op de afdeling zijn word er ook totaal niet volgens een structuur gewerkt, ze laten zich door iedere moeder storen. Iedere moeder wil natuurlijk dat haar kind als eerste onderzocht wordt, en ze gaan kris kras van het ene kind naar het andere kind. Het gevolg is dat het allemaal zoooooo lang duurt en ze vaak savonds om 8u nog in het ziekenhuis rondlopen terwijl dan de dienstdoende het moet overnemen. S ochtends is er een artsen meeting met alle artsen van iedere afdeling, ik zit hier ook altijd bij, alleen mijn 2 artsen waren er nooit ahhahaah ja dat problem moest natuurlijk aangepakt worden. Ik heb alweer een meeting georganiseerd dit keer met de beide artsen, dr Omar en dr Qalbi. Een meeting met artsen is toch uiteraard wat anders, kom ik ook nog als witte vrouwelijke verpleegkundige zonder hoofddoek notabene hen vertellen wat ze wel en niet moeten doen. Ook hier heb ik dus van tevoren even over na moeten denken hoe dit aan te pakken, ik moets streng zijn maar ze wel in hun waarde laten. Cap Anamur werkt hier met een performance system, om de zoveel tijd worden er controles uitgevoerd of iedereen op tijd op de afdeling is of het netjes is medicatie gegeven is etc, zijn er veel mistakes dan worden hier consequenties aan verbonden. MIjn aanpak was als volgt ik heb ze gezegd dat ik het waardeer dat ze vaak tot laat op de afdeling zijn maar dat ik ook zie dat er in hun werk enige structuur mist en dat ik ze iedere ochtend mis in demeeting en gevraagd of ze weten dat daar consequenties aan vastzitten. Dit wisten ze, toen heb ik gezegd dat deze regels er nu eenmaal zijn en we ze moeten volgen en ik het erg zonde zou vinden als ze gestrafd zouden worden bij zo’n performance want jullie zijn wel uiterst goede en kundige artsen (dit is een beetje gelogen maar goed ik moet ze nondejuu zover krijgen dat ze naar die meeting komen!!!) Vervolgens heb ik ze gevraagd of ze mijn hulp wilden aannemen bij het brengen van meer structuur en dat ik ze medisch niet wil zeggen wat ze moeten doen (ook hier weer beetje gelogen maar alles op zn tijd) maar organisatorisch kan helpen en dat ik dat samen met ze wil doen. Waren ze het mee eens, dus voor beide artsen een plan gemaakt echt heel simpel een tijdtabel met hun taken. Je zou denken het zijn artsen hadden ze zichzelf ook wel kunnen bedenken, nou nee dus hahaha). Over het plan waren ze enthousiast dus je zou denken nou alles koek en ei gaan met die banaan, maar nee dat plan omzetten naar de praktijk, oooooh weer zooooo vermoeiend. Ik zal even kort wat over de artsen persoonlijk zeggen, dr Qalbi die zegt heel netjes ja prima renee goed idee doen we, je hebt gelijk maar hij doet toch lekker waar hij zelf zin in heeft, en dan heb je dr. Omar van hem ben ik echt zo’n enorme fan zeldzaam zo’n somalische man, zegt 2937x per dag thank you Ronnie en wil het ook heel graag allemaal zo doen zoals ik hem zeg maar hij weet nog niet goed hoe, wil ieder kind helpen tegelijkertijd maar hij probeert het echt! 4 dagen na de invoering van mijn planning zit ik in de morning meeting (alle 3 de dagen nog geen dr Qalbi of dr Omar gezien) en daar we zijn 10 minuten bezig gaat de deur open en ja hoor dr Omar komt binnen!!! Nou ik was zo blij, heb ook echt hardop gejuichd (echt een boks moment maarja moslim he). Ik kon aan zijn kop zien dat hij ook soort van trots was. Sindsdien gaat het met de structuur van dr Omar beter hij is weliswaar ook al een keer om 4u klaar geweest met zijn werk, stond hij een beetje te draaien hij wist niet wat hij met zn vrije tijd moest haha. Op zon moment vraag ik dan natuurlijk even en hoe gaat het met deze tijdplanning, werkt het een beetje? Ze zeggen dan met een heel verbaasd gezicht: Ja! Hahahaha. Door deze structuur werken ze ook beter samen met de verpleegkundigen, zo moet de verpleegkundige verantwoordelijk voor kamer 1 meelopen met de arts zn ronde als deze op kamer 1 bezig is. Dat vonden ze toch ook zo briljant,want dan konden ze de nieuwe afspraken meteen ook uitvoeren (?? tjaaaa…… zo moeilijk is het niet zou je denken) Met hem kan ik dan ook super goed samenwerken, het is ook echt samenwerken, dr Qalbi is een ander verhaal die heeft wat meer tijd nodig maar ook die krijg ik wel waar ik hem hebben wil. Ik leer er dus zelf ook enorm veel van, niet zozeer op medisch gebied, ook dat natuurlijk, maar voornamelijk op supervising gebied, nee zeggen gaat me ondertussen stuk beter af. Maar iedere dag begin je weer opnieuw, hoe zeggen ze dat zo mooi, resultaten behaald in het verleden zijn geen garantie voor de toekomst, nou zo is het hier maar net! Verder ben ik nog bezig met het vaccinatiebeleid te verbeteren, ieder kind dat ontslagen word moet worden gevaccineerd maar kom er maar eens achter welke vaccinaties het al heeft. Op de vaccinatiepost hebben ze ook geen idee die geven een kind dat net mazelen heeft gehad gemakkelijk een measle vaccinatie (???) dus ook hier wil ik starten met teaching deze ben ik nu aan het voorbereiden. Het geven van de injecties moet ook nog hier en daar wat bijgespijkerd worden. Uitdaging voor de komende tijd.
De kindjes op de afdeling zijn heerlijk, ze beginnen gewend te worden aan die vreemde witte die daar steeds rondloopt ook de moeders vinden je heel interessant en willen alles van je weten. Ze willen ook allemaal dat die witte hun kind onderzoekt, maar daar kunnen we niet aan beginnen haha! Het somalische volk is best trots en soms zelfs tikkeltje arrogant, maar ik mag ze wel. Je kunt erg met ze lachen maar je moet een beetje weten hoe je met ze om moet gaan. Het is veel I need I need I need en dan zonder thank you of please. Als ze tegen mij geen please of thank you zeggen doe ik net of ik ze niet hoor. Qua gewoontes kan ik hier goed mee, ze laten om de haverklap boeren, staan fijn in hun neus te peuteren als je met ze aant vertellen bent of gapen eens flink, spugen op de grond tijdens een conversatie (ja ook in het ziekenhuis).
Bij jullie is de vasteloavend aangebroken, dat jullie maar flink onder de kar mogen komen, doe vooral wat ik ook zou doen en ik ben erg benieuwd naar jullie verslagen haha! Hoe is het met alle verse moeders en vaders? Veel groeten ook aan mn collegas in Roermond!
Ik mis jullie maar geniet hier nog volop en er is nog veel werk aan de winkel, kom de tijd wel door! Zie uit naar jullie reacties!!