joeeehoeee

Hallo Allemaal!
Hier weer een bericht vanuit het belachelijk warme Mogadishu! Ik ben een paar weken verder en begin steeds meer in te burgeren hier. Iedere week is hetzelfde ritme van zaterdag t/m donderdag 8u vertrekken naar het ziekenhuis, 5u weer terug naar het compound. In het compound ga ik meestal eerst f wat sporten, vaak badminton met een van mn duitse collega’s of volley/voetballen met 1 van de securitys. Zodra we in het compound aankomen staan de hassans al met de bal klaar, Ronnie Ronnie roepen ze dan haha sukkels. We eten meestal later, rond uurtje of 8. Gelukkig hoef ik niet te koken, dat doet de enige man in ons midden, Volker, gisteren heeft hij special voor mij moaremoos gemaakt. Ze eten hier verrekte pittig nondejuu!! Wat ik ontzettend mis qua eten is kaas en melk, ze hebben hier alleen van die poedermelk das echt zo vies. De duits/nederlands mopjes over en weer zijn ook al begonnen, en ik word regelmatig die kaseschwester aus Holland genoemd. Ik praat vaak alles door elkaar, op het werk ben je voornamelijk in het engels en met handen en voeten bezig, ik probeer al een paar woordjes somalisch, dat gaat redelijk, maar zodra ze terugpraten weet ik niks meer, in het compound de hele tijd duits, dus je gaat van het ene taaltje over naar het andere, soms ben ik dat wel even echt moe. Als ik het echt zat ben praat ik ook weleens gewoon limburgs, dikke doeiiiii! Ik betrapte me er laatst op dat ik in mezelf duits aan het praten was, DAS GIBS DOCH NICHTTT JUNGE! Na het eten ga ik meestal nog wat werk voorbereiden voor de dag erna. En dan savonds kijken we vaak film of doen we een spel. Films zijn uiteraard weer in het duits en zo na gesynchroniseerd meine gute wat is dat faking irritant hahaha.
Als we om 8u in het ziekenhuis aankomen gaan we eerst naar ons eigen office (stel je er niet teveel van voor, gewoon een vies stoffig hok), daar moeten we wachten tot de security het ziekenhuis gecontroleerd heeft en als we een OK krijgen dan gaat ieder naar zn eigen afdeling. Er zijn 4 afdelingen, 2 op de begange grond, dat is chirurgisch, dus alle botbreuken, wonden en andere vadzigge ranzigheid. Daar zie je me vaak kinderen met de gekste dingen, uitstekende botten, flinke brandwonden, uithangende darmen, noem maar wat op en het is er, ik sta nergens meer van te kijken. Maar dat chirurgie is niet mijn ding, ik ben meer het interne type. Op de begane grond is ook nog de emergency room, dus soort SEH waar alle kindjes zich melden en waar wordt gekeken op welke afdeling ze terechtkomen. En ook de IC is op de begane grond. Op de 2e verdiepinge zijn dan de andere 2 afdelingen, eentje is malnutrition en daar tegenover is de isolatieafdeling waar ik werk, de 3 meest voorkomende ziektebeelden die hier liggen zijn tuberculose/mazelen/meningitis (vaak ook combinatie van deze). Als je ditz o leest zou j edenken, nou dat klinkt toch allemaal goed voor mekaar. Maar stel je er niet teveel van voor, de SEH is gewoon klein hok met 6 bedjes, ook de ic is niet meer dan dat, ze hebben 12 bedden. Maar er is echt geen monitor te bekennen en intuberen doen ze ook niet, het enige wat ze daar meer doen is zuurstof geven. Omdat de kinderen van de isolatieafdeling niet op de ic kunnen ivm besmetting, heb ik boven 2 zuurstofapparaten. En dat zuurstof apparaat is ook niet zoals wij dat gewend zijn vanuit de muur nee dan is gewoon een sort compressor achtig iets, en ik vertrouw het niet of er wel echt zuurstof uitkomt haha. Maar dat is met alles hier, ook de labuitslagen vertrouw ik hier niet echt hahaha. S ochtends is er ook een morning meeting dan komen alle artsen bij elkaar en bespreken de nacht. 1 van de artsen heeft altijd de nachtdienst en die doet dan iook het woord. Wij zijn ook bij deze meeting aanwezig en moeten heel kinderachtig een lijst bijhouden met welke artsen er niet en welke artsen er wel zijn. Dat komt en gaat namelijk maar gewoon zoals het hen uitkomt. Hetzelfde geld voor de verpleging. Al vaak ben ik s ‘ochtends op de afdeling aangekomen, geen kip te zien. Nou dan kun je beginnen bij kamer 1, om de beurt alle kinderen bekijken, en actie ondernemen als er iets mis is. Je loopt echt een soort visite, verandert medicatie, zorgt voor infuuslijnen, maagsondes, urinecatheters. En dan maar hopen date r genoeg voorraad is, vandaag waren de catheters op, heb ik maar een maagsonde daarvoor gebruikt, en aan het uiteinde een handschoen gehangen waar de urine in opgevangen werd (ik schiet dan zo in de lach vaak he). Ook met het geven van zuurstof bijvoorbeeld, je hebt maar 1 compressor tot besschikking en 3 zuurstofbrilletjes dus als je 3 kindjes hebt die zuurstof nodig hebben moet je gaan beginnen te koppelen met tape haha. En krijg je een vierde kindje, tja kijken welke het minst slecht is dan die maar zonder en goed in de gaten houden. De artsen zijn ontzettend blij dat je er bent om ze te helpen en komen steeds ook vragen naar mijn mening (maarja weet ik veel, nog nooit een kind met TB behandeld haha wacht s even, rare situatie). Soms komen ze met een nieuwe opname naar je toe, hier Ronnie doe jij dat even, oke natuurlijk (????) dan kun je het je uitzoeken. Isolatieafdeling is trouwens ook een groot woord want het is een grote bacterien bron, we hebben da nook regelmatig kindere die opgenomen worden met tb en dag later ook mazelen hebben. We hebben uiteraard aparte tb-kamers en aparte mazelen en meningitis kamers. Maar je kunt echt 948629465 keer zeggen tegen de moeders en het personeel, doe de deur dicht, blijf binnen met je kind. Maar de helft van de tijd staan ze allemaal gezellig op de gang door elkaar te hoesten, heerlijk!!! Je probeert zoveel mogelijk kinderen naar de vaccinatiepost te sturen, maar soms zijn de medicijnen op of is de vaccinatiepost dicht. OOk zitten er gaten in de muur, is er op de afdeling 1 wasbak om je handen te wassen en al het personeel heeft 1 mondkapje, dus isolatie zoals wij dat kennen met sluis en schort en haarnetje, no way! Ik heb om de zoveel tijd (helft van de tijd komen ze ook niet opdagenhahaha) met het personeel een kleine vergadering op de afdeling dan vraag ik ze hoe ze het vinden gaan op de afdeling en of er dingen zijn die ze willen verbeteren. Meestal komen ze met rare voorstellen bijvoorbeeld willen ze allemaal nieuwe pennen of meer plastic handscoenen, of stoelen op de afdeling haha het gaat altijd om materiaal en ze denken dat ik geld heb om dat te regelen. Ik probeer ze iedere week scholing te geven over hoe om te gaan met isolatie en wat virale infectie eigenlijk is, zodat ze snappen waarom die deur dicht moet. Zon schooling bereid ik dan in het compound voor, niks speciaals duurt 20-30 minuten. Ze hadden bijvoorbeeld ook geen personeel gekoppeld aan de kamers, nee iedereen werkte overall, ook niet echt handig met besmettelijke ziektes, en ik moet zeggen dat doen ze nu wel echt goed. Maar je moet het blijven zeggen want op de een of andere manier blijft het niet in die koppen zitten. De ene dag komen ze allemaal op tijd en houden ze zich netjes aan de regels, de andere dag kun je weer van voren af aan beginnen. Je moet er mee blijven lachen want als je het allemaal te serieus neemt dan raak je vet gefrustreerd. Scholing vinden ze wel erg leuk, ze luisteren gretig en ik prober ze zelf ook meet e laten doen door vragen te stellen of opdrachtjes te geven dat vinden ze erg leuk! Als je dan op het einde vraagt of ze op of aanmerkingen hebben zeggen ze allemaal: de volgende x willen we wel een blikje fris tussendoor, kun je dat meenemen? Hahahhahahahah broek zakt me af dan! Gister moest ik ook zo lachen, wij hebben een houten bank op de afdeling waar nieuwe opnames op zitten als er nog geen bed vrij is, of als wij het ef rustig hebben kunnen we daar zitten. Nou die bank was dus kapot gegaan (zuinig op spullen zijn ze hier niet) en ineens was de bank weg, dus ik vraag waar is die bank nu dan?? WIjze ze uit het raam, hebben ze die gewoon door het raam naar buiten gegooid! Zo werkt dat hier dus, hop weg daar ligt de bank buiten, oke meide hahaha. Ik probeer niet te vergeten dat de mensen hier een hele geschiedenis hebben.Bijvoorbeeld als ze te laat op het werk komen dan moet ik dat melden maar ik vind het vaak ook zielig, thuis hebben ze niks en ws sochtends eerst nog 12 kindere te eten geven. Dus meestal zeg ik dat ik het ga melden maar doe ik het lekker toch niet. Ook met dat altijd zeuren om nieuwe spullen, ergens snap ik dat wel, die denken die rijke witte heft alles wij hebbe niks, geef ons ook wat. Ik kan me daar niet om ergeren. Maar als je iets geeft moet je iedereen wat geven en dat kan ik niet dus meestal geef ik toch maar niks. Dat ik 28 ben en nog geen kinderen heb en niet getrouwd ben is ook onvoorstelbaar, hier hebben ze met 16 al vaak 2 kinderen en zijn ze getrouwd normaalste zaak van de wereld. En de mannen houden het ook niet bij 1 vrouw haahaha. Je kunt hier wel grapjes met ze over maken daar kunnen ze wel tegen, ze hebben best humor. Nou ik geloof dat wij weer gaan eten dus ik brei er een einde aan! Ik hoop dat ik net zoveel leuke reacties krijg als de vorige keer dat doet me echt goed iets van jullie te horen blijf dat doen!! Hopelijk gaat het jullie allemaal goed! DIKKE DOEI